ING test vooruitgang met notarisdienst via blockchain

Met behulp van zogeheten ‘zero proof knowledge’ technologie heeft ING naar eigen zeggen een ideale balans gevonden tussen beveiliging en privacy op het R3 blockchain-netwerk Corda. De kern van deze technologie is dat de blockchain een transactie kan goedkeuren dan wel afkeuren zonder dat het de volledige onderliggende inhoud ziet. Het werkt als een soort digitale notaris.

‘Zero knowledge proof’ of ZKP is een veelbelovende opkomende technologie die positief bijdraagt aan privacy van consumenten, maar tegelijkertijd optimaal gebruikmaakt van beschikbare data. ZKP is onderdeel van een serie nieuwe technologieën met het predikaat ‘privacy enhancing technologies’, waarover Deloitte en het World Economic Forum recent een studie publiceerden. 

Het pluspunt van ‘zero knowledge proof’ is dus dat de onderliggende inhoud niet of niet helemaal bekend is. Uitsluitend het stukje data dat nodig is om te bepalen of bijvoorbeeld een transactie wel of niet goedgekeurd kan worden. Op Corda, het blockchain-netwerk van R3, zijn twee ‘notary services’ beschikbaar die werken met ZKP: een validerende en een non-validerende.

 “In het geval van een validerende ziet de ‘notaris’ de inhoud van een transacties alvorens hij besluit of de informatie klopt, waarmee de privacy verdwijnt”, legt Mariana Gomez de la Villa uit, programmadirecteur van het ING blockchain-team. “Bij een niet-validerende ziet de notaris niets van de inhoud van de transactie, wat een veiligheidsrisico meebrengt omdat de notaris mogelijk een foute transactie goedkeurt. Echter, het beschermt de partijen in kwestie tegen ‘double-spends’, een soort aanval waarbij iemand dezelfde asset twee keer besteedt, evenals de validerende variant. ”

Het ‘proof of concept’ is inmiddels de vierde in een serie van ZKP’s door ING. In 2017 testte ING op de blockchain al met ‘zero knowledge range proofs’. Die subsoort stelt een blockchain-netwerk in staat om een geheim getal binnen een bekend bereik te valideren zonder het te openbaren. Een veelgebruikt voorbeeld hiervan is het vaststellen dat iemands inkomen voldoet aan de gestelde norm voor een huurhuis of een hypotheek, zonder dat bij de tegenpartij exact bekend raakt wat het daadwerkelijke inkomen is.